قدیمی ترین نسخه‌ی زیارت عاشورا (با کمی تغییر)

السّلام علیک یا ابا عبدالله، السّلام علیک یابن رسول الله، السّلام علیک یا خیرهًْ الله و ابن خیرته السّلام علیک یابن امیرالمؤمنین و ابن سیّد الوصیّین، السّلام علیک یابن فاطمهًْ سیّدهًْ نسآء العالمین،

سلام بر تو ای اباعبدالله، سلام بر تو ای فرزند رسول خدا، سلام بر تو ای برگزیدۀ خداوند و پسر برگزیده­اش. سلام بر تو ای فرزند امیرمؤمنان و فرزند سرور جانشینان. سلام بر تو ای فرزند فاطمه بانوی (خاتون) زنان جهانیان،

السّلام علیک یا ثار الله وابن ثاره، و الوتر الموتور، السّلام علیک و علی الارواح الّتی حلّت بفنآئک، و اناخت برحلک، علیکم منّی جمیعا سلام الله ابدا ما بقیت و بقی اللّیل و النّهار،

سلام بر تو ای خون خدا و فرزند خون او و تک و تنها مانده سلام بر تو و بر ارواحی که به درگاهت (آستانت) مدفونند (فرود آمدند) و اقامت نموده­اند، بر همه شما از طرف من همیشه سلام خداوند باد، تا زمانی که (زنده) هستم و شب و روز برقرار است،

یا اباعبدالله،
لقد عظمت الرّزیّه و جلّت المصیبه بک علینا، و علی جمیع اهل السّموات و الارض، فلعن الله امّهًْ اسّست اساس الظّلم و الجور علیکم اهل البیت، و لعن الله امّهًْ دفعتکم عن مقامکم، و ازالتکم عن مراتبکم الّتی رتّبکم الله فیها،

ای ابا عبدالله! به راستی بزرگ شد تعزیت و گرفتاری و برجسته (دشوار) شد مصیبت تو بر ما و بر همۀ اهل آسمان­ها و زمین. پس خداوند لعنت کند امتی را که بنیان ظلم و ستم را بر شما خاندان (پیامبر) نهاد. و خداوند لعنت کند ملّتی را که دور کرد شما را از مقامتان، و برکنار کرد از رتبه­هایتان که خداوند شما را در آن­ها رتبه داده بود.

و لعن الله امّهًْ قتلتکم، و لعن الله الممهّدین لهم بالتّمکین من قتالکم⁽¹⁾، برئت الی الله و الیکم منهم و من اشیاعهم و اتباعهم

و خدا لعنت کند ملّتی را که شما را کشتند و لعنت کند خدا زمینه­سازانی را که برای آنان امکانات جنگیدن با شما را فراهم کردند. بیزاری می­جویم به سوی خدا و به سوی شما از آنان، و از یاران و پیروانشان.

یااباعبدالله، انّی سلم لمن سالمکم و حرب لمن حاربکم الی یوم القیامهًْ، فلعن الله آل زیاد و آل مروان، و لعن الله بنی امیّهًْ قاطبهًْ، و لعن الله ابن مرجانهًْ، و لعن الله عمربن سعد، و لعن الله شمرا، و لعن الله امّهًْ اسرجت و الجمت و تهیّأت لقتالک،

ای ابا عبدالله! همانا آشتی­ام (سازشم) با آنکه با شما در آشتی است و در جنگم با آنکه با شما در جنگ است تا روز قیامت، پس خداوند لعنت کند خاندان (دودمان) زیاد و خاندان مروان را و لعنت کند خدا همگی بنی­امیه را و خدا لعنت کند پسر مرجانه را و خدا لعنت کند عمربن سعد را و خدا لعنت کند شمر را و خداوند لعنت کند ملتی را که زین و لجام (بر پشت و دهانه اسب­ها) زدند و خود را برای کشتن تو آماده نمودند.

یا ابا عبدالله، بابی انت و امّی، لقد عظم مصابی بک، فاسئل الله الّذی اکرم مقامک و ان یکرمنی بک و یرزقنی طلب ثارک مع امام منصور من آل محمّد، اللّهمّ اجعلنی وجیها عندک بالحسین⁽²⁾ فی الدّنیا و الآخرهًْ،

ای اباعبدالله! پدر و مادرم فدایت باد، به راستی که مصیبت من به خاطر تو بزرگ شد، پس درخواست می­کنم از خداوندی که مقام تو را گرامی داشت، اینکه مرا گرامی دارد و روزیم نماید انتقام خون تو را بگیرم با امام یاری شده از آل محمّد خداوندا مرا به خاطر حسین (ع) در دنیا و آخرت نزد خودت آبرومند قرار ده!

یا سیّدی، یا ابا عبدالله،
انّی تقرّب الی الله تعالی و الی رسوله،
و الی امیرالمؤمنین، و الی فاطمهًْ و الی الحسن، و الیک صلّی الله علیک و سلّم و علیهم بموالاتک

ای سرور من! ای اباعبدالله! من به سوی خداوند بلند مرتبه و رسولش و امیر مؤمنان (ع) و فاطمه (ع) و حسن (ع) و به سویت «که درود و سلام خداوند بر تو باد و بر ایشان» با دوستی به تو تقرّب (نزدیکی) می­جویم.

یا ابا عبدالله و بالبرائهًْ من اعدائک و ممّن قاتلک
و نصب لک الحرب و من جمیع اعدائکم و بالبرائهًْ ممّن اسسّ الجور و بنی علیه بنیانه و اجری ظلمه و جوره علیکم و علی اشیاعکم، برئت الی الله و الیکم منهم،

ای ابا عبدالله! بیزاری می­جویم از دشمنانت و کسانی که تو را کشتند و جنگ با تو را برپا کردند و از همۀ دشمنان شما. و بیزاری می­جویم از کسانی که برپا کردند ستم را و ساختند بر روی آن بنیانشان را و ظلم و ستمشان را بر شما و بر پیروان شما جاری (اجرا) کردند. به سوی خداوند و به شما از آنان بیزاری می­جویم.

و اتقرّب الی الله، ثم الیکم بموالاتکم و موالاهًْ ولیّکم، و بالبرآئهًْ من اعدائکم و من النّاصبین لکم الحرب، و البرآئهًْ من اشیاعهم و اتباعهم، انّی سلم لمن سالمکم، و حرب لمن حاربکم، و ولیّ لمن والاکم، و عدوّ لمن عاداکم،

و تقرّب (نزدیکی) می­جویم به خداوند و سپس به شما با دوستی­تان و دوستی دوستان شما، و به بیزاری از دشمنان شما و از برپا کنندگان جنگ با شما، و به بیزاری از یاران و پیروانشان. به راستی من در آشتی (سازش) هستم با آنکه با شما آشتی است و در جنگم با آنکه با شما در جنگ است و دوستم با آن­کس که شما را دوست دارد و دشمنم با آنکه شما را دشمن دارد.

فاسئل الله الّذی اکرمنی بمعرفتکم، و معرفهًْ⁽³⁾ اولیآئکم، و رزقنی البرآئهًْ من اعدآئکم، ان یجعلنی معکم فی الدّنیا و الآخرهًْ، و ان یثبّت لی عندکم قدم صدق فی الدّنیا و الآخرهًْ،

پس درخواست می­نمایم از خداوندی که مرا به شناخت شما و شناخت دوستان شما گرامی داشت، و روزیم کرد بیزاری از دشمنان شما را، اینکه قرار بدهد مرا با شما در دنیا و آخرت. و برایم در پیشگاه شما قدم راستی را در دنیا و آخرت ثابت بدارد.

و اسئله ان یبلّغنی المقام المحمود لکم عند الله، و ان یرزقنی طلب ثارکم مع امام مهدیّ ناطق لکم،
و اسئل الله بحقّکم و بالشّان
الّذی لکم عنده ان یعطینی بمصابی
بکم افضل ما اعطی مصابا بمصیبهًْ

و از خدا می­خواهم مرا به آن مقام ستوده­ای که برای شماست  در پیشگاهش برساند. و اینکه روزیم کند انتقام خون شما را با امام مهدیّ گویای به حق از شما، و از خداوند به حقانیّت شما و به مقامی که شما در پیشگاه او دارید درخواست می­کنم به عزاداری من به خاطر شما برترین اجری را که به مصیبت دیدگان می­دهد، بمن عطا نماید.

اقولُ: «انّا لِلّه و انّا الیه راجعون»، یا لها من مصیبهًْ،

ما اعظمها و اعظم⁽⁴⁾ رزیّتها فی الإسلام، و فی جمیع اهل السّمـَْوَْات⁽⁵⁾ و الأرض

می­گویم (در اظهار مصیبت): «ما از خداییم و به سوی او باز می­گردیم» (بقره: 156) وای از این مصیبت،

به راستی چه مصیبت بزرگی بود و عزا و داغ آن چقدر بزرگتر بود در اسلام و در تمام اهل آسمان­ها و زمین.

اللّهمّ اجعلنی فی مقامی هذا، ممّن تناله منک صلوات و رحمهًْ و مغفرهًْ، اللّهمّ اجعل محیای محیا محمّد و آل محمّد، و مماتی ممات محمّد و آل محمّد،

بار خدایا مرا در این مقامم (جایگاه زیارت) که هستم از آنانی قرار ده که درود و رحمت و آمرزش شامل حال اوست. خداوندا زندگی مرا مانند زندگی محمّد و خاندان محمّد قرار ده و مرگم را مانند مرگ (رحلت) محمّد و خاندان محمّد قرار ده.

اللّهمّ انّ هذا یوم تنزّلت⁽⁶⁾ فیه اللّعنهًْ علی آل زیاد آل امیّهًْ و ابن آکلهًْ الاکباد، اللّعین ابن اللّعین علی لسان نبیّک فی کلّ موطن و موقف وقف فیه نبیّک

 خداوندا! همانا این (عاشورا) روزی است فرود آمده در آن لعنت بر دودمان زیاد و خاندان امیّه و فرزند خورندۀ جگرها (هنده مادر معاویه) لعنت شده فرزند لعنت شده بر زبان پیامبرت در هر جایگاه (وطن) و ایستگاه (جای ایستادن) که در آن پیامبر تو ایستاد.

اللّهمّ العن اباسفیان و معاویهًْ و علی یزیدبن معاویهًْ اللّعنهًْ ابدالابدین،

اللّهمّ فضاعف علیهم اللّعنهًْ ابدا لقتلهم الحسین اللّهمّ انّی اتقرّب الیک فی هذا الیوم، و فی موقفی هذا، وَ ایامِ حیـَْوتی بالْبَرائَهًِْ منهم، و الَّعنهًْ⁽⁷⁾ علیهم، و بالموالاهًِْ لنبیّک محمّدٍ و اهلِ بیتِ نَبیّکَ «صلّی الله علیه و علیهم اجمعین»

خداوندا! لعنت کن ابوسفیان و معاویه را؛ و بر یزید پسر معاویه لعنت همیشگی قرار بده.

پروردگارا! بر ایشان افزون کن لعنت دائمی را برای کشتن حسین (ع). پروردگارا! به راستی من نزدیکی می­جویم به سویت در این روز (عاشورا) و در این جایگاهم (مکان زائر) و تمام دوران زندگی­ام به بیزاری جستن از آن­ها و لعنت بر آنان، و به دوستی بر پیامبرت محمد و خاندان پیامبرت که «درود فرستد خداوند بر او و همۀ خاندانش»

پس صد مرتبه می­گویی: اللّهمّ العن اوّل ظالم ظلم حقّ محمّد و آل محمّد⁽⁸⁾، و آخر تابع له علی ذلک، اللّهمّ العن العصابهًْ الّتی حاربت⁽⁹⁾ الحسین، و شایعت و بایعت⁽¹⁰⁾ اعداءه علی قتله و قتل انصاره، اللّهمّ العنهم جمیعا.

خداوندا! لعنت کن اولین ظلم کننده که با گرفتن حق محمّد و خاندان او به ایشان ستم کرد، و آخرین کس که از این ظالمین پیروی کرد، خداوندا! لعنت نما بر گروهی که با حسین (ع) به جنگ (نبرد، کشتار) برخاستند و همکار و هم­پیمان شدند با دشمنان حضرت بر کشتن حسین و کشتن یارانش، خداوندا همه­شان را لعنت نما.

سپس صد مرتبه می­گویی: السّلام علیک یا اباعبدالله، و علی الارواح الّتی حلّت بفنآئک و اناخت برحلک، علیکم منّی سلام الله ابدا ما بقیت و بقی اللّیل و النّهار، و لا جعله الله آخر العهد من زیارتکم، السّلام علی الحسین، و علی علیّ­بن الحسین، و علی اصحاب الحسین صلوات الله علیهم اجمعین.

سلام بر تو ای اباعبدالله و بر ارواحی که به درگاهت (فرود آمده) و اقامت در جایگاه تو را انتخاب کردند. از جانب من بر شما سلام دائمی خداوند باد مادامی که من زنده­ام و شب و روز باقیست، و این زیارت را آخرین پیمان (وفاداری) از زیارت شما قرار ندهد. سلام بر حسین و علی­بن حسین (علی­اکبر (ع)) و بر یاران حسین که درود خداوند بر همگی ایشان باد.

پس یک­بار می­گویی: «اللّهمّ خصّ انت اوّل ظالم ظلم آل نبیّک باللّعن، ثمّ اللّعن اعداء آل محمّد من الاوّلین و الآخرین، اللّهمّ العن یزید و أباه و العن عبید الله بن زیاد و آل مروان و بنی امیّهًْ قاطبهًْ الی یوم القیامهًْ.»

خداوندا! تو لعنت را به اولین ستم کننده که به خاندان پیامبرت ظلم کرد، مخصوص گردان. سپس لعنت کن دشمنان آل محمّد از اولین و آخرین را. خداوندا یزید و پدرش (معاویه) را لعنت کن و لعنت کن عبیدالله بن زیاد و دودمان مروان و بنی­امیّه، همه­شان را تا روز قیامت.

سپس به سجده می­روی و در آن می­گویی: «اللّهمّ لک الحمد حمد الشّاکرین علی مصابهم، الحمد لله علی عظیم مصابی و رزیّتی فیهم، اللّهمّ ارزقنی شفاعهًْ الحسین یوم الورود، و ثبّت لی قدم صدق عندک مع الحسین، و اصحاب الحسین، الّذین بذلوا مهجهم دون «الحسین صلوات الله علیهم اجمعین.»

پروردگارا! ستایش سپاسگزاران مخصوص توست، بر مصیبتی که بر ایشان وارد شد. ستایش برای خداوندست به خاطر بزرگی مصیبتم و آسیب و بلا دربارۀ ایشان. خداوندا! شفاعت حسین (ع) را در روز ورود بر تو (مُردن و قیامت) روزیم کن و ثابت قدم بدار در نزد خودت همراه حسین و یاران حسین، آنان که جانشان را در برابر حسین فدا (ایثار) کردند. «درود خداوند بر همگی­شان باد.»