افطاري و با چه افطارکردن را بايد از سيره گفتاري و عملي اولياي ديني آموخت.
امام صادق(ع) فرمودند: پيامبر (ص) هنگام افطار اين دعا را مي خواندند: «اللّهم لک صمنا و علي رزقک افطرنا فتقّبله منّا».
همچنين حضرت علي (ع) قريب به همين مضمون دعاي قبل از افطار را مي خواندند. اما اين که با چه غذايي افطار مي کردند، مواردي نقل شده است از آن جمله از امام باقر (ع) نقل شده است: پيامبر اکرم (ص) با آب و خرما و يا آب و رطب افطار مي کردند و اگر گاهي آن حضرت شيريني و حلوا نمي يافتند، با آب و گاهي با شکر که از ني گرفته مي شد، افطار مي کردند.
امام صادق(ع) مي فرمايند: پيامبر با شيريني و حلوا افطار مي کردند و اگر آن را نمي يافتند با آب ولرم افطار مي کردند و مي فرمودند: آشاميدن آب باعث پاکيزگي کبد و معده مي شود و دهان را خوشبو مي کند و ريشه دندان و ديد چشم را تقويت مي کند.
از مجموع روايات استفاده مي شود که آن حضرت در صورت امکان با يک ماده شيريني مثل خرما و در صورت نبود آن با آب نيمه گرم و ولرم افطار مي فرمودند.
ابن طاووس از امام باقر(ع) نقل مي کند: حضرت علي (ع) دوست داشتند که با شير افطار کنند.
اولياي دين همچنان که با سيره عملي خود به ما آموختند که چگونه و با چه افطار کنيم، توصيه هايي هم درباره افطاري دادن دارند. چنان که پيامبر معظم اسلام (ص) مي فرمايند:
اي مردم! هرکس از شما روزه دار مومني را در اين ماه افطار دهد، نزد خداوند پاداشش آزادکردن بنده و آمرزش گناهانش خواهد بود. برخي از اصحاب عرض کردند يا رسول ا… همه ما قادر به انجام آن نيستيم. حضرت فرمودند: با افطاردادن روزه داران، از آتش جهنم بپرهيزيد اگرچه به نصف دانه خرما يا به يک جرعه آب باشد.
