از نادر افرادى كه در منبر و وعظ صاحب نَفَس بود و كلامش در مستمع تأثير مىگذارد، شيخ جعفر شوشترى (متوفى 1302 ق) بود.
در شرح احوالش نوشتهاند، بعد از مراجعت از نجف به وطنش شوشتر، مشغول ارشاد مىشود. اما ضعيف بودن حافظه سبب مىشد كه بالاى منبر تفسير صافى و روضة الشهداء كاشفى را از رو براى مردم بخواند!
يكسال گذشت؛ ماه محرم هم در پيش بود. خودش مىگويد:
فكر كردم تا كى براى مردم از روى كتاب موعظه و مصيبت بخوانم. پس متوسل شدم؛ و بر اثر خستگى و نگرانى به خواب رفتم. در عالم خواب ديدم:
در زمين كربلا هستم، چشمم به خيمهاى افتاد كه برافراشته بود و دشمنان در مقابل خيمه ايستاده بودند. جلو رفتم و داخل خيمه شدم، ديدم امام حسين عليه السلام نشسته بودند. بعد از سلام مرا نزد خود جاى دادند و به حبيب بن مظاهر فرمودند: فلانى مهمان ما مىباشد، از او پذيرايى كنيد. آب نزد ما پيدا نمىشود، ولى آرد و روغن موجود است، برايش طعامى درست كنيد. حبيب بن مظاهر از جاى برخاست و بعد از چند لحظه به داخل خيمه آمد و طعامى پيش من گذاشت. فراموش نمى كنم كه قاشقى هم در ظرف طعام بود؛ چند لقمه از آن طعام بهشتى را خوردم، بلافاصله از خواب بيدار شدم.
دريافتم كه از بركت آن، علم و حافظه و الهامات بى نظيرى به من داده شد. كتاب «خصائص الحسنيه» درباره امام حسين عليه السلام كه بسيار ارزنده است، از قلم اوست. و تأثير مواعظ او در منبر، زبان زد خاص و عام شد.
منبع : سایت گلستان کشمیری
